Strip van de week: Schoonheid van François Schuiten

‘Schoonheid’ toont François Schuiten zonder vaste kompaan Peeters: veel aandacht voor machines, maar minder voor de verhaalmechaniek.

François Schuiten heeft met zijn eerste solostrip ‘Schoonheid’ alvast één spectaculaire zaak bereikt: de NMBS zette haar allerbeste beentje voor. Bij de presentatie van het album legde ze een stoomtrein in voor de talrijk opgedaagde journalisten, die het fotogenieke van een aerodynamische oude stoomlocomotief in een treindepot helemaal voor zich zag. Perfect journaalvoer was het. Ook gratis bij dit boek: een camerafoefje op internet, waardoor je in 3D en trein uit je boek ziet komen.

‘Schoonheid’ is dan ook een belangrijke stap in Schuitens carrière. Het grootste deel van zijn oeuvre bestaat uit de fantastische cyclus ‘De Duistere Steden’, waarin alternatieve samenlevingen en bijzondere architectuur worden bedacht. Omdat zijn vaste schrijver Benoît Peeters het te druk had met andere projecten, besliste Schuiten om het een keer alleen te proberen. Officieel buiten ‘De Duistere Steden’, maar eigenlijk zit ‘Schoonheid’ er niet al te ver van af.

Een nostalgische monteur die een adembenemende stoomlocomotief van de vergetelheid der vooruitgang wil redden: het lijkt een typisch onderwerp voor Schuiten. Nu vinden wij sommige boeken van ‘De Duistere Steden’ bijzonder mooi, maar ‘Schoonheid’ is zelf niet zo’n schoonheid. Hoezeer Schuiten ook zijn best doet, de interactie tussen een monteur, een zwijgzaam meisje en een verzamelaar blijft wat in de goede bedoelingen hangen.

De scènes volgen elkaar soms erg snel op, waardoor moties niet kunnen doordringen en de schoonheid van locomotief type 12 van de NMBS oppervlakkig blijft. Het album lijdt aan dezelfde kwaal als de locomotief: mooi vanbuiten, maar mechanisch niet zo’n wonder. Schuitens terugkeer naar de zwaar gearceerde zwart-witte stijl die hij vroeger hanteerde, past misschien bij het nostalgische van zijn thema, maar vloekt met de 3D-verkoopstrucjes.

Gert Meesters