Strip: Apostata

In ‘Apostata’ zijn de Romeinen meer dan op genot beluste spierbundels, al wordt er ook een robbertje gevochten.

De ene reeks over Romeinen is de andere niet. Terwijl Enrico Marini in zijn hyperbolische spektakelstijl alle clichés over Rome vlezig en snoeihard vormgeeft in De adelaars van Rome, bewijst Ken Broeders als bescheiden Antwerpenaar – wij zouden niet durven te suggereren dat dit een oxymoron is – dat het ook anders kan. Zijn serie Apostata steunt eveneens grotendeels op bloedvergieten en liefdesperikelen, maar die thema’s zijn nu eenmaal verbonden met de leidende klasse van een wereldrijk in staat van ontbinding.

Broeders toont het west-Romeinse Rijk op zijn laatste benen en kiest dus voor een periode die minstens een eeuw of vier later valt dan de meeste strips over de klassieke oudheid. Zijn hoofdrolspeler Julianus Apostata betekende een keerpunt, omdat hij de laatste niet-christelijke keizer was. Broeders toont hem als een stoer, maar ook kwetsbaar man, helemaal anders dan de gewetenloze mannetjesputters voor wie keizers gewoonlijk worden versleten. In Argentoratum – de titel verwijst naar de Latijnse naam voor Straatsburg – blijkt Julianus een liefhebbende echtgenoot en vader die door zijn eigen succes in het nauw wordt gedreven, maar via een behendig georkestreerde veldslag terugslaat.

Grafisch maakt Broeders het verschil met een zacht kleurgebruik, wat vooral opvalt in zijn groene landschappen. Het past bij zijn zoektocht naar het menselijke en het waarachtige in de overgeleverde verhalen uit de Romeinse tijd. Kortom, Apostata is vakwerk dat de uitgever dringend in het buitenland moet slijten als hij niet voor nalatigheid aangeklaagd wil worden. Zijn rechtszaak is overigens al bij voorbaat verloren: op de cover figureert een volkomen fictief citaat uit dit blad, een vergrijp waarop in Apostata’s tijd ongetwijfeld de gifbeker zou staan.

Gert Meesters