Couchpotato’s aller landen! Mijn muze ligt in de zetel van Wide Vercnocke is uw artistiek manifest.
Wide Vercnocke liet voor het eerst van zich spreken toen hij in 2010 de Publieksprijs won van onze Stripstrijd. Dat gebeurde met een verhaal waarin een mannelijk personage zo lang aan zijn geliefkoosde sofa gekluisterd bleef dat hij veranderde in een luiaard. Sindsdien heeft Vercnocke – 27 inmiddels – een indrukwekkende weg afgelegd, maar de sofa en het luieriken zijn gebleven. Mijn muze ligt in de zetel is zijn officiële debuut, zeg maar het meest gedurfde eerste stripboek in Vlaanderen sinds Randall C’s Slaapkoppen vijf jaar geleden.
Elk hoofdstuk opent met een verdienstelijk kort gedicht dat in een begeleidende illustratie wordt uitgebeeld. Daarna volgt een meestal woordeloze strip van enkele pagina’s die voortborduurt op hetzelfde thema. Vercnocke zoekt het niet bij de avontuurlijke thematieken, maar exploreert de wereld van de couchpotato. In het eerste verhaal dragen twee gespierde mannen in marcellekes een fauteuil de trappen op.
Een van hen brengt de rest van het boek grotendeels in dat meubel door. Hij blijkt, behalve met een blonde vriendin, ook een erotische verhouding te hebben met zijn favoriete zitplek en met de afstandsbediening van de tv. Hoewel de pantoffelheld zich behaaglijk wentelt in de geborgenheid van zijn luie bestaan, suggereren zijn voortdurend krachtig in beeld gebrachte bicepsen dat zijn passiviteit slechts een tijdelijke fase is, de stilte van een vulkaan in rust.
Vercnockes poëtische ode aan de luiheid, compleet met oorkussens die verre van satanisch zijn, laat hem toe zijn tekstuele en grafische duivels te ontbinden. Mijn muze ligt in de zetel wordt daardoor tegelijk narcistisch en ironisch, lui en virtuoos, literair en visueel. Ondanks de schijnbaar beperkte middelen – een man en zijn favoriete meubel – is Mijn muze ligt in de zetel een veelzijdig boek geworden.
Gert Meesters
Mijn muze ligt in de zetel – Wide Vercnocke – Bries, 79 blz., €19,95
