De autobiografie van Keith Richards

Hoe zou je de negen levens van Keith Richards in godsnaam moeten vatten in één boek? Of nog straffer: hoe zou hij het zelf doen? Nou, hij hééft het gedaan. En hoe.

Het begint al goed. Op de binnenflap beweert de auteur dat hij àlles heeft onthouden – haha, die Keith! Maar hoe verder je in het lijvige boek vordert, en hoe kleurrijker het bestaan van dit rock-‘n-rollicoon vormkrijgt, hoe meer je geneigd bent te denken dat het qua levensbedreigende gevolgen reuze meevalt, dat goddeloze overdrijven met marihuana, Jack Daniel’s, lsd, pillen, cocaïne, heroïne, speed… (volledige lijst, mét de beste combinaties, bij de uitgeverij verkrijgbaar).

Al vrij snel maakt Life iets duidelijk: u en ik stappen door het leven, maar Keith is reeds als adolescent in het zijne gaan hángen, alsof één of andere hogere macht hem had ingefluisterd dat alles tóch altijd op zijn pootjes terechtkomt. Het blijkt nog waar ook. Daardoor kan Keef je een schier eindeloze, maar nimmer vervelende reeks van anekdotes, wijsheden, sterke verhalen, onverbloemde meningen en karaktertekeningen toeschuiven, als pinten op een pasgeboende toog. Wat bijvoorbeeld te doen bij een messengevecht? Met het staal zwaaien en ondertussen de ander keihard tussen de benen trappen, natuurlijk.

Aan treffende beschrijvingen van de andere Stones evenmin gebrek. Ronnie Wood ‘stamt uit de laatste familie van waterzigeuners die het vasteland hebben opgezocht. Hij wil niet droogstaan, hij wil terug in het vocht’. Bill Wyman kan onmogelijk met zoveel vrouwen de sponde hebben gedeeld als hij altijd heeft beweerd. Charlie Watts is gewoon de beste drummer van de wereld, en Brian Jones was een klagerige rotzak (‘De ups en downs van iemand zijn één ding, maar als hij dood is moet je de duiven vrijlaten, of in zijn geval de zak met mussen’). En Mick Jagger? Die heeft een kleintje, ‘maar wel twee enorme ballen’. De vrees dat Keith met zijn autobiografie te weinig te vertellen zou hebben, mag dus ongegrond worden verklaard.

Keith Richards is authentiek als een honderdjarig whiskeyvat, en dat straalt van elke pagina af – of hij nu voor de zoveelste keer betreurt dat zijn vriendschap met Mick veranderd is, of gewoon lekker de flikken uitlacht. Trouwens: geen proces dat onze rock-‘n-rollende matroos een héle tijd aan land dreigde te houden, of tóch draaide het voor de overijverige wetsdienaars weer uit op een potsierlijke aflevering van Comedy Capers. Want weet u: in tegenstelling tot Bono heeft Keith connecties in het Witte Huis waar hij iets aan hééft.

Dát gestel, dát geluk, dié lange arm: als Keith Richards twintig eeuwen eerder was geboren, dan had hij nu zijn eigen geloof gehad. Elke dag van de week behalve op zondag naar de kerk!

Kurt Blondeel