Ik weet waar je woont

Unni Lindell, Q (oorspronkelijke titel: Jeg vet hvor du bor), 352 blz., ? 19,99.

Eerste zin Ik heb het gezien: hij stond in zijn uniform op de rand en gaf je een duw in je rug, zodat je op de betonvloer klapte.

Een jonge man wordt ontvoerd door twee broers en gruwelijk anaal gefolterd. Niet veel later ondergaat een conciërge die niet van kleine jongens kan afblijven hetzelfde lot. Zelf misbruikt en met de Bijbel in de hand staan de broers klaar om nog meer mensen te straffen. Met hoofdinspecteur Marian Dahle gaat het intussen ook niet al te best. Letterlijk gebrandmerkt tijdens haar vorige onderzoek duikt ze nu in een cold case omtrent een zesjarig meisje dat vijftien jaar geleden in een volkstuin verdween. Volgens de moeder is het meisje dood, de smoezelige getuigen beweren dat ze werd meegelokt. Marian Dahle, drankzuchtig, paranoïde en hyperintelligent, ontdekt dat er een verband is tussen haar cold case en de folterende broers. Opnieuw brengt ze haar leven – en dat van haar oude hond – in gevaar.

De Noorse Unni Lindell schrijft net als Agatha Christie, Ruth Rendell en Karin Fossum met een bijzondere gevoeligheid voor de rauwe, lelijke kant van onze geest, die liegt, bedriegt en verhult. Ze is realistisch, zelfs pessimistisch, maar zelfs van de ergste misdadiger maakt ze geen monster. Ze gaat altijd dieper in op het trauma, de gekte of de gebrekkige empathie die ook in dit boek mensen tot moorden leidt. Daardoor is het lezen soms ondraaglijk of te herkenbaar, al zorgen een paar verrassende twists nog voor troost en hoop.