Geen titel.

Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Zoekt men cabaret langs Vlaamse wegen, dan komt men al snel Nele Bauwens tegen.

De tussenstand

Voor veel mensen ben je die zangeres die bij El Tattoo del Tigre en Hormonia werkzaam was. Maar sinds enkele jaren doe je wat je het liefst doet: verhalen combineren met muziek.

Nele Bauwens: Ja, ik doe nu een reeks try-outs voor mijn tweede solovoorstelling Wat een geluk, waarmee ik vanaf november op tournee ga. Zowel humor als muziek als theater, dat is de Nele Bauwens-stijl. (lacht)

Waarvan heb jij de voorbije maanden waarlijk genoten in de culturele sfeer?

Bauwens: Ik ga vaak naar cabaret en comedy kijken, en ik was heel ontroerd door Bloemen, bijen en borstbollen van Wouter Deprez. Alleen al hoe hij aan zijn zoon uitlegt wat kanker is – hij vergelijkt dat met onkruid, bloemen die maar blijven bloeien zonder dat iemand hun dat vraagt. Ik kreeg er kippenvel van. Ik had verwacht dat hij daar geestig over zou doen, maar op sommige momenten was hij heel ernstig. Het was de eerste keer dat ik dat bij Wouter Deprez zag, en ik vond het mooi.

Wat staat er nog op je agenda, om de insteek van deze rubriek een keertje om te draaien?

Bauwens:Er wordt naar u geluisterd van Wim Helsen, daar kijk ik naar uit. Ik wil ook graag naar Stand Down, de samenwerking van Jan Decorte en Black Box Revelation. Ik heb Black Box gezien op Rock Herk en ik werd omvergeblazen, jong. Wat een energie op dat podium. Wat ik ook heel goed vind, en zeker nog wil zien dit najaar, is Royal Blood. Als ik die hoor in de auto, dan word ik zot. (lacht)

Geen titel.

Is dat wel aangewezen in het Vlaamse verkeer?

Bauwens: Och, als je toch stilstaat, kun je net zo goed loosgaan. (lacht) Er maalt heel veel in mijn hoofd als ik een voorstelling aan het maken ben. Maar bij Royal Blood vergeet ik echt alles. Als mens moet je altijd zoveel antwoorden kunnen geven. En we willen allemaal te veel. Daar gaat mijn voorstelling ook over. Ik heb moeten loslaten dat ik overal een antwoord op moet hebben. Oscar Wilde heeft daar iets moois over gezegd. Dat er twee tragedies in het leven zijn: niet krijgen wat je wilt, en wél krijgen wat je wilt.

Mag ik je werk autobiografisch noemen?

Bauwens: Ja, in die zin dat ik schrijf en liedjes maak over wat mij bezighoudt. Ik heb bijvoorbeeld geen kinderen, maar als ik naar een spaghettiavond ga en mensen praten over die van hen, dan vraag ik me af wat het ouderschap met mij zou doen. Soms komen de dingen ook samen. Eerder dit jaar heeft het nieuws van de adoptiefraude in een weeshuis in Kinshasa me erg aangegrepen. Een week later zag ik dan Lion, een film over een Indiaas jongetje dat op straat belandt, en na veel omzwervingen eerst in een weeshuis en daarna bij Australische ouders terechtkomt, van wie de moeder ongelooflijk goed wordt gespeeld door Nicole Kidman. Ondertussen was ik ook nog het boek Notendop van Ian McEwan aan het lezen, waarin het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een foetus. Toen dacht ik toch: verdorie, hier kan ik écht niet buiten.

Geen titel.
© Allstar/SCREEN AUSTRALIA
Geen titel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content