Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Deze zomer, ter verfrssing van uw Radio 1-middagen, terug op het oude VRT-nest neergestreken: presentatrice Ilse Liebens.
Ilse Liebens: Ik ben in 2015 bij StuBru weggegaan, dus uiteindelijk heb ik maar twee jaar bij Nostalgie gewerkt. Ik vond het ochtendblok presenteren toch wel vermoeiend, zeker in combinatie met deejayen in het weekend. Bovendien was de afstand niet te doen, of beter gezegd: de weg – de E313 is een kleine nagel aan mijn doodskist. Ook elke dag de file trotseren op de Antwerpse ring was ik zó beu. Nu, dat zijn dingen die gewoon meespeelden. Feit is dat ik bij Nostalgie mijn draai nooit helemaal heb gevonden. Ik zag – en zie – veel potentieel in die zender, maar om de een of andere reden kreeg ik er mezelf niet ingepast. Ik doe nu als freelancer deze opdracht voor de VRT. Na de zomer lonkt het grote zwarte gat, haha. Kan ik eens nadenken over wat ik écht wil doen. Misschien open ik dan toch een bloemenwinkel. (lacht)
Je grote muzikale nieuwsgierigheid is gekend. Maar welk cultureel vreten degusteer je nog meer?
Liebens: Hmm. Films en series bekijk ik wel, maar minder dan vroeger. Boeken lees ik alleen op vakantie – zo’n twee per jaar dus – omdat ik wegens gebrek aan tijd blijkbaar nooit langer dan een uur in mijn zetel zit.
Hoe anders zal het na de zomer worden.
Liebens: Ja, bel me in november nog maar eens voor een top tien (lacht). Wat ik wel heb gezíén, is Het proces, die Kafka-bewerking van Abattoir Fermé. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar vanaf de eerste seconde was ik er volledig in ondergedompeld. Je wandelde binnen en de voorstelling was bézig. Een acteur komt van achter je door geschoten, en je weet niet of dat erbij hoort of niet, of je die mensen mag aanspreken. Dat zorgde voor een toffe spanning. Heel in your face. Nadien had ik identiek hetzelfde gevoel als net na een heel goeie rockshow. Die vibe, die energie. En de acteurs waren fantastisch. Veel humor ook. Ik moet Tania Van der Sanden nog maar zien staan en ik begin al te lachen.
In de wagen luister je niet alleen naar muziek, maar ook naar podcasts.
Liebens: Ja, S-Town vond ik heel goed, van de makers van Serial. Ik dacht: o jee, ze gaan Serial nooit kunnen evenaren. Maar S-Town heeft me zeker even hard geboeid. Een man die John B. McLemore heet, heeft een mail naar de makers gestuurd. Dat hij in ‘Shit Town, Alabama’ woont, waar alles corrupt is, en dat er een moord is gepleegd door iemand met rijke ouders en dat die hele zaak in de doofpot is gestopt. Dus gaat er een reportagemaker naar McLemore toe. Gigantisch goed, maar als ik nu nog meer zeg, zou dat een megaspoiler zijn.
Passons dan, naar – dat moest nog even – muziek.
Liebens: Die nieuwe plaat van Laura Marling, Semper Femina, raakt al maandenlang mijn auto niet uit. Ook J. Bernardt vind ik heel goed. En qua oude platen kan ik Bill Withers’ Live at Carnegie Hall aanbevelen, een album dat Christophe Lambrecht mij had aangeraden. Echt heel schoon. Withers is toch vrij vroeg in zijn leven gestopt met muziek maken, niet? Ik ben wel een sucker voor muzikanten met een extra verhaal.
Kurt Blondeel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
