Strand of Oaks vindt zichzelf én de rock-‘n-roll weer terug op ‘Eraserland’

Tim Showalter volhardt en wint. © .

Tim Showalter gelooft (weer) in de kracht van rock-‘n-roll. Als hij op zijn nieuwe plaat zingt van ‘if I were you, I’d stay the hell away from me’ moet u dat dus vooral niet doen.

Strand of Oaks – Eraserland

Anderzijds: over de directe voorgangers Hard Love (2017) en de onverwachte aanbouw Harder Love (2018) kan met enige strengheid worden gezegd dat Showalter twee halfslachtige pogingen nodig had om nóg niet tot de plaat te komen die hij voor ogen had.

Het is niet duidelijk of er een oorzakelijk verband bestaat met de angst en twijfel die onze man uit Philadelphia kort daarna op zijn dak vielen. Zelf beweert Showalter dat hij zelfs klaar was om met Strand of Oaks te kappen. Dat was buiten My Morning Jacket-gitarist Carl Broemel gerekend, die zijn vriend een helpende hand, een studio in Louisville, Kentucky alsook de medewerking van nog drie andere MMJ-leden aanbood (alleen zanger Jim James paste).

Strand of Oaks vindt zichzelf én de rock-'n-roll weer terug op 'Eraserland'

Het gevolg is Eraserland, een plaat rond mentale remonte, de noodzaak van volharding en het geluk dat scherven brengen. Maar nog belangrijker voor u en ik: dit is een bijna foutloos uitgebalanceerd werk, en Strand of Oaks’ beste worp tot nu.

Het mooie, voldragen, wonden likkende Weird Ways gaat meteen naast The War On Drugs cruisen op een kaarsrechte baan in het heartland van de States. In dezelfde omgeving houdt zich Keys op, een dusdanig gemeende liefdesbetuiging aan zijn vrouw (over hun huwelijksperikelen ging de plaat Heal, weet u nog) dat Showalter tijdens de opnames naar verluidt nogal wat tranen liet. Terwijl een herinnering aan de Springsteen van Darkness on the The Edge of Town aanwaait, verzucht hij: ‘ I gotta get my shit together before I’m forty.’

De gesmeerde groove in Moon Landing moet de dominantie dulden van Showalters spuwende zang, gitaaruithalen die tussenkomen als stukvallend glas (ook gastspeler Jason Isbell kegelt van alles tegen de grond) en op het eind nog een snerpende sax. Ook het rechtdoor rockende Hyperspace Blues vat je bij de lurven.

Showalter zou zichzelf niet zijn mocht hij niet af en toe als een zatte nonkel over de schouders van de overdaad gaan hangen. Dat leidt in het titelnummer tot plakkerige synthtapijten en in Visions, met zijn klaaglijke misthoornzang, tot de grootheidswaanzin van de jonge U2. Maar die brede mimiek weegt niet op tegen bijvoorbeeld het klapwiekende refrein van Final Fires, of de capabele wijze waarop Tim Showalter op dit Eraserland tussen verbetenheid en mistroostigheid pingpongt.

Bijna was Strand Of Oaks gedaan. Nu lijkt het pas te beginnen. Rare wereld.

Streamtips: Weird Ways // Keys // Moon Landing

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content