De vermisten

Eerste zin De avond is zacht, maar het meisje rilt.

Kate werkt sinds de verdwijning van haar dochter Sophie voor een hulplijn waar vermiste mensen met een bericht voor hun familie terechtkunnen. Sophie liet twee jaar geleden alleen een afscheidsbriefje en een zwangerschapstest achter. Af en toe meldt ze via een kaartje aan haar moeder dat alles goed gaat. En dan krijgt Kate haar aan de lijn. Aan haar stem hoort ze dat Sophie hulp nodig heeft. Kate komt op het spoor van een ander vermissing, meer dan twintig jaar geleden. Volgens Kate doet de politie te weinig, dus hijst ze zich uit haar verdriet en gaat ze zelf op zoek naar haar dochter. Afwisselend met de hoofdstukken over Sophie lees je ook Sophies verhaal. Jong en geobsedeerd door een oudere man kan ze nu geen kant meer uit.

Elke dag lopen tieners van huis weg. Emma Rowley schreef op basis van dat nooit banale thema een erg herkenbaar misdaadverhaal. Herkenbaar omdat het zo’n thriller is waarvan je weet dat het echt zo zou kunnen gaan. Zonder effectbejag of vergezochte ontwikkelingen blijft Rowley heel dicht bij de essentie en geeft ze ouders van vermiste kinderen een gezicht. Natuurlijk neemt Kate in haar zoektocht een gerucht voor waarheid aan, natuurlijk denken buitenstaanders dat ze in haar wanhoop aan het ontsporen is, maar ze kan niet niets doen. De ontknoping is geloofwaardig én verrassend – ook een kunst.

De vermisten ****

Emma Rowley, Luitingh-Sijthoff (oorspronkelijke titel: Where the Missing Go), 336 blz., ? 19,99.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content