‘Trafiek Axel toont aan dat jagers de onverzadigbaarste roofdieren zijn’

Axel Daeseleire legt in Trafiek Axel wreedaardige praktijken bloot, maar verder verandert er niet veel. ‘Dat is natuurlijk niet zijn fout, maar het geeft het programma een bijzonder wrange nasmaak’, vindt onze recensente Tine Hens.

De natuur is zo wreed dat de mens nodig is om het evenwicht te herstellen en nu en dan, na rijp en wijs beraad, een dier of desnoods dertig dood te schieten. Het zijn vooral jagers die dat denken, of dat zichzelf wijsmaken om te rechtvaardigen dat ze met een geweer over hun schouder in een terreinwagen door de savanne razen om links en rechts een bijzonder gegeerd beest te doden. De meeste mensen menen daarentegen dat sinds hun voorvaderen 12.000 jaar geleden zaden in de grond plantten en de landbouw uitvonden, ze geëvolueerd zijn tot iets anders dan de prehistorische jager-verzamelaar. Sommigen zijn er zelfs van overtuigd dat de natuur beter af is zonder de bemoeizucht van de mens, dat een zebra er is om naar te kijken en niet om te doden.

Sinds Axel Daeseleire zich voor Project Axel onderdompelde in het wel en vooral wee van daklozen, weten we dat hij een acteur met een brede maatschappelijke interesse is. Voor Trafiek Axel legt hij iedere week een wreedaardige praktijk bloot, waarna hij weer naar huis vliegt, zich voor de camera beklaagt over zoveel onrecht, maar er verder niet zo veel verandert aan de praktijk zelf. Dat is natuurlijk niet zijn fout, maar het geeft Trafiek Axel een bijzonder wrange nasmaak. What’s the point, vraag je je dan af.

Nadat hij had getoond dat men op deze wereld voor niet eens zo veel geld een kind kan kopen, reisde hij mee met ene Georges, een advocaat uit Limburg, om hem te begeleiden bij zijn omstreden hobby: exotische dieren omleggen op een jachtboerderij in de Kalahari-woestijn. De jagers van nu zijn al lang niet meer de prehistorische exemplaren van toen. De dieren die ze doden zijn precies voor dat doel gefokt. De jagers maken zichzelf wijs dat ze een goede, barmhartige daad stellen. Ze geven een oud dier de kans om bijna pijnloos te sterven. Zoals Georges het ziet – of zoals hij het Daeseleire voorschotelt – voeren ze kleine correcties uit op de wetten van de natuur. Ja, hij gaat zelfs zo ver zijn bezigheden in Namibië te omschrijven als ‘ecojacht’.

Tegenwoordig kun je alles goedpraten door er ‘eco’ voor te plakken, moet Georges gedacht hebben, maar in zijn geval slaan die drie letters eerder op het economische surplus dat het hem oplevert dan op om het even welke ecologische meerwaarde die zijn jachttripjes zouden hebben.

Nadat Georges na vier schampschoten uiteindelijk een zwarte gnoe neerschiet, kijkt hij neer op het dode beest en zegt: ‘Zijn leven was vol.’ Want, voegt hij er met de logica van een betonmolen aan toe: ‘Hij zou toch gestorven zijn.’ Met die redenering is geen leven nog het redden waard, natuurlijk. Ik zag Georges al in zijn ziekbed liggen terwijl de dokter hem aanraadde voor een spuitje en een snelle dood te kiezen, want zijn leven was vol en hij moest toch sterven. Iets in mij zei dat Georges die dokter voor de rechter zou slepen.

In Namibië legde ook Daeseleire voorzichtig de vinger op de wonde. Vijf schoten, dat dier had toch afgezien? Georges wuifde het leed van het beest niet helemaal weg. ‘We moedigen zuivere schoten aan’, gaf hij toe.

Maar ’s avonds was het feest. En zoals in goede neokoloniale tijden trad er een plaatselijke dansgroep op. Georges en zijn vrienden hadden het slachtafval van hun gnoe aan de lokale hulpkas geschonken en daarmee was ieder mogelijk schuldgevoel netjes de kop ingedrukt. Hun jachtpartijtje was een win-win. Aan tafel deelde Georges met Daeseleire zijn nieuwste verlangen: ‘Zebra schijnt ook heel lekker te zijn.’ Jagers zijn de onverzadigbaarste roofdieren van al. Een fout van de natuur, als je het mij vraagt.