In de studio met Compro Oro: ‘En tóén viel de mengtafel uit’

De Belgische band Compro Oro dook in de studio om hun nieuwe ep én album op te nemen.

‘En tóén viel de mengtafel uit. Topmateriaal, daar niet van. Maar: bzzt. Gedaan. Daar sta je dan met je plan om een ep met de Turkse Murat Ertel en een full album, ons derde, op te nemen in zeven dagen.’ Vibrafonist Wim Segers (rechts op de foto) krijgt het nog wat benauwd wanneer hij eraan terugdenkt. ‘Producer Dijf Sanders (midden) heeft toen even geïmproviseerd: we hebben een paar dagen opgenomen via die crappy mengpaneeltjes van de hoofdtelefoons. Uiteindelijk is de Compro Oro-plaat in drie dagen afgewerkt. Gelukkig heeft de studio achteraf een heel faire geste gedaan.’

‘De samenwerking met Murat Ertel wordt iets bijzonders, dat over 2019 en 2020 zal lopen’, vertelt gitarist Bart Vervaeck (links). ‘Het plan is: negen tracks en negen videoclips, die op internationale filmfestivals uitgebracht zullen worden.’ De keuze voor Dijf Sanders als producer was snel gemaakt. ‘Zijn laatste plaat, Java, had ons helemaal overtuigd. Hij maakt een soort field recordings en gaat daar dan zijn gang mee.’

Compro Oro stak er tussen de jonge lichting jazzbands bovenuit met een dronken mix van jazz en Cubaanse son, in het zog van vibrafonist Cal Tjader en gitarist Marc Ribot. Voor de nieuwe plaat zetten ze koers naar het oosten. Segers: ‘We laten Cuba niet helemaal los, maar dankzij Bart en saxofonist Nathan Daems van Black Flower heb ik de Arabische en de Turkse muziek leren kennen. Het heeft ook te maken met de plek waar we wonen. Als je hier, aan de Brugse Poort in Gent, je raam openzet, waaien die ritmes zo je kamer binnen.’

Vervaeck: ‘Er zit ook de klank van West-Afrika in, en dat ligt historisch en muzikaal dicht bij Cuba. Het hangt natuurlijk ook samen met de mensen die in de band zitten. Vroeger hadden we een Hondurese drummer, die uitblonk in de Cubaanse traditie. Later kwamen drummer Frederik Van den Berghe en percussionist Robbe Kieckens, die New Orleans en het Midden-Oosten binnenbrachten. En nu is er Falk Schrauwen, die Afro-Cubaanse muziek heeft gestudeerd, in Brazilië heeft gewoond en toen naar Benin is getrokken. Dus geen paniek. Wij zijn geen Cubanen, geen Marokkanen en dat weten we. We reizen gewoon van de ene kust naar de andere.’