‘Quiet Signs’ van Jessica Pratt: bestaat de hemel dan tóch echt?

Het bestaan van een hemel is nooit bewezen, maar soms slaat men danig aan het twijfelen. Waaruit dwarrelen de negen gezegende liedjes op Jessica Pratts derde plaat anders neer?

Misschien kent u de in zichzelf gekeerde, magnetiserende folkpop van deze Californische zangeres en songschrijfster al van haar titelloze debuut uit 2011 en/of haar tweede plaat On Your Own Love Again van vier jaar later. Ofwel meent u dat een artieste die haar dagdromen en muizenissen verpakt in een dun stemmetje en de ritmische liefkozing van nylonsnaren maar zoveel kanten op kan. Welnu, zelfs dán is het niet uitgesloten dat Quiet Signs in uw zachte plek knijpt.

Hoewel Pratt voor het eerst een studio betrok, helemaal aan de oostkust nog wel, heeft ze in die verre, vreemde ruimte de intimiteit van haar vroegere huiskamervlijt weten te bewaren. Wellicht moeten we ook dankbaar zijn dat haar songs intuïtief ontstaan, rechtstreeks uit stilte en isolement, zonder dat er veel bewustzijn in de weg komt lopen.

Niettegenstaande Pratt vaak aan twee, drie gitaarakkoorden genoeg heeft en extra instrumentale begeleiding zich gedeisd opstelt, verstuift elke song op zijn manier wat magie. Uit Fare Thee Well welt vanuit de verte zacht klavier- en koperwerk op. Een fluitmelodie dartelt voorbij. In As the World Turns wuift wat bossanova, net als in Poly Blue, dat te midden van de gouden mijmeringen nog de meeste aanleiding tot meeneuriën biedt. Aeroplane trippelt heel even om de melodie van Corpus Christi Carol heen, de antieke Britse hymne die door Jeff Buckley werd vereeuwigd. Nooit was een tamboerijn eenzamer dan in deze song.

Kers op de taart is Jessica Pratts unieke stem. Net als bij Karen Dalton en Joanna Newsom is dat een instrument met deukjes en krasjes, niets wat je meteen onder muzikale esthetica catalogeert. Maar zeker op deze plaat lijkt er opnieuw een toverstaf mee gemoeid, want wie haar hoort, zal geïntrigeerd blijven luisteren. Al was het maar omdat Pratts in reverb gedrenkte preveldictie het niet makkelijk maakt haar teksten te duiden. Het is dat je beter weet, of je nam voetstoots aan dat ze af en toe van Engels naar Oezbeeks overschakelt. Voor Pratt zijn woorden ondergeschikt aan klanken. Daardoor is de luisteraar op flarden van zinnen aangewezen, bezinksels van betekenis die het mysterie alleen maar vergroten. Geraakt wordt u hoe dan ook.

Nou goed: Quiet Signs is geen sluitend argument dat hierboven een opperwezen zetelt, maar wel dat het ons soms zeer genegen is.