Angelo De Augustine

Begrijpelijk, de milde animo die de derde plaat van de Californische songschrijver Angelo De Augustine her en der losweekt. De Augustines liedjes – ontlokt aan piano, gitaar of op elementaire wijze gehanteerd keyboard – zijn breekbaar als kristal, wat hij nog benadrukt met zijn hoog reikende stem, een instrument dat meer lucht aanzuigt dan gangbaar is. De herkenbaarheid van Tomb is tweeërlei: je hoort ingetogen indiefolk uit hetzelfde hout als werk van José González, Elliott Smith of De Augustines labelbaas Sufjan Stevens; bovendien druppelt die uit een gebroken hart. Hoewel de Amerikaan er vaak in slaagt een zalvende toon aan te slaan en hij er ook zijn lang geleden vertrokken vader bij betrekt, kalft de belangstelling voor zijn situatie door gebrek aan verse impulsen gaandeweg wel af.