‘Je mist helemaal niks als je sociale media van je telefoon haalt’

P.B. Gronda, schrijver van onder meer Wanderland en de tv-reeks Over water, over de beste beslissing die hij vorig jaar maakte. ‘Vroeger zeiden mensen: je problemen gaan zich niet zelf oplossen. Wel, dat was dan vóór sociale media.’

Ik heb al veel domme dingen gedaan. Als je jong bent, denk je: alles gaat anders zijn met mij. Beter. Ouder worden is in de eerste plaats dus een les in nederigheid. Het komt erop aan de moed niet te verliezen. Nu goed… Natuurlijk verliezen we de moed. Ik verloor de moed een uur geleden nog, in de rij voor kassa 6 van de Ipercoop in Borgosesia. Door omstandigheden had ik het middagmaal moeten overslaan en de combinatie van hypoglycemie en een duidelijk overaanbod aan roepende Italianen deed al snel zijn werk.

Kwestie is de moed telkens weer terug te vinden. Soms duurt dat slechts uren, soms helaas ook maanden, zelfs jaren. Soms breken mensen en liggen de stukken te verspreid om ze ooit nog te lijmen. Je ziet die mensen en je herkent het meteen. Vaak zitten ze te wachten op een bus. Soms zitten ze in een massa helemaal alleen te wezen. Ze zitten de dagen uit. Mensen met wie het goed gaat, denken in jaren. Mensen die arm zijn, of emotioneel gebroken, hebben die luxe niet. De horizon van hun leven ligt zelden verder dan het einde van de maand.

Had ik al gezegd dat u op deze rubriek kunt stemmen in de categorie ‘beste peptalk’ in geen enkele competitie en dat in nul landen?

Ik was eigenlijk begonnen met te zeggen dat ik al veel domme dingen heb gedaan. Dat is ook zo. In het voorbije jaar – 2018, weet je nog wel – deed ik ook iets goeds. En dat was: sociale media en zelfs mijn mailprogramma van mijn telefoon halen.

Ik heb ze niet gedeletet, ik gebruik ze enkel nog op mijn laptop. Ik opende in het begin Twitter nog heel vaak, dan een keer of twee per dag, nu om de twee dagen. Facebook: hetzelfde. Over mails heb ik ook iets ontdekt, en dat is: mails zijn nooit dringend en bijna nooit goed nieuws. Geen enkele reden om daar voortdurend mee bezig te zijn, dus.

En ik moet zeggen: het heeft mij alleen maar goed gedaan. Je denkt misschien – omdat dat je werd aangepraat – dat je van alles gaat missen.

Hier is een gigantische verrassing: je mist echt helemaal niks.

Nee, dat is eigenlijk gelogen: je mist stress, gedoe, achterlijke praat, je eigen onnozele en impulsieve toevoegingen en flauwigheden. Het hysterische relletje van de dag.

Vroeger zeiden mensen: je problemen gaan zich niet zelf oplossen. Wel, dat was dan vóór sociale media. Want dat is eigenlijk exact hoe problemen zich daar oplossen. Vanzelf. Mensen worden magnetisch geladen en aangetrokken door het grootste stuk voorbijdrijvend metaal, waar ze zich dan aan vastklampen. Tot er weer een ander stuk voorbijkomt, en zo verder…

En au fond, geloof ik, mis je heel wat kansen om de moed te verliezen.

Of, specifieker: om de moed te verliezen om redenen die er helemaal niet toe doen. Iemand die je foto niet likete, een ontvolger, een ambetante commentaar, een foto van een ex met haar nieuwe lief of een nieuwe hond.

We hebben maar een eindige massa aan moed. Die massa is groot, maar wel eindig. Ergens ligt het breekpunt. Voor iedereen is dat ergens anders, maar het ligt er wel. Dus bespaar jezelf de stress om niks en gebruik je moed in de echte wereld.