Is Michael B. Jordan even getalenteerd als succesvol?

Zijn doorbraakfilm Fruitvale Station gaf #BlackLivesMatter een duw in de rug, hij was de slechterik in Black Panther en in Creed II staat hij nu andermaal in de ring als Adonis Creed, de zoon van Rocky’s aartsrivaal Apollo Creed. Michael B. Jordan is hard op weg een zwart icoon te worden, maar is zijn talent recht evenredig aan zijn succes?

Het lijkt misschien alsof een zwart feetje, terwijl u even niet keek, Michael B. Jordan tot een superster heeft omgetoverd, maar niks is minder waar. Op zijn 31e is de in Californië geboren en in New Jersey opgegroeide acteur een veteraan met twintig dienstjaren op de teller. Als kind al dook hij in commercials en allerhande series op, begin deze eeuw liep hij voor het eerst echt in de kijker in achtereenvolgens The Wire, de soap All My Children en Friday Night Lights, een vooral in de States gesmaakte reeks over high school football. En hoewel we hem als filmacteur pas kennen sinds Fruitvale Station (2013), zat hij twaalf jaar eerder al in Hardball, een nogal stroperig baseballdrama waarin Keanu Reeves (toen al een beetje de weg kwijt) opdraafde als gokverslaafde coach van een team voor minderbedeelde ukkies.

Toen hij in het eerste seizoen van The Wire de zestienjarige drugdealer Wallace speelde, was Jordan één jaartje jonger dan zijn personage, maar vastbesloten een filmster te worden. Zijn helden waren Denzel Washington, Will Smith, Leonardo DiCaprio en Tom Cruise: geen karakteracteurs, maar mannen die zalen doen vollopen. In een controversieel interview met GQ uit 2015 liet hij bovendien optekenen dat hij rollen wilde die ‘geschreven zijn voor witte personages’.

Mediatraining

De rol die van Jordan een ster maakte, was echter zo zwart als de nacht. In Fruitvale Station, dat zowel prijzen pakte in Cannes als op Sundance en meteen ook regisseur Ryan Coogler op de kaart zette, was hij Oscar Grant, een jonge zwarte man die op 1 januari 2009 in Oakland, California werd doodgeschoten door de politie. De film verscheen in 2013, het jaar waarin de blanke George Zimmerman werd vrijgesproken voor de moord op de zwarte tiener Trayvon Martin en een activiste op Facebook verzuchtte: ‘I continue to be surprised at how little black lives matter.’ De legende wil dat Opal Tometi, een andere activiste die haar schouders onder #BlackLivesMatter zou zetten, het nieuws van Zimmermans vrijspraak vernam toen ze na het zien van Fruitvale Station de bioscoop verliet.

Jordan werd plots meer dan een acteur. Hij was een symbool, een jonge zwarte artiest wiens naam sindsdien in één adem wordt genoemd met die van onder anderen Donald Glover, Solange Knowles en Barry ‘Moonlight’ Jenkins. Maar terwijl hij meesurft op de golven van het zwarte bewustzijn, lijkt hij zijn missie niet uit het oog te verliezen: een superster worden. Dat wil niet zeggen dat de weg naar het megasucces van Black Panther over rozen is gelopen – naast Creed waren er ook genoeg artistieke en/of commerciële flops, zoals Fantastic Four (2015) en Fahrenheit 451 (2018) – wel dat er achter zijn rolkeuze een plan lijkt te zitten en dat hij zoals zijn eerder genoemde helden probeert te balanceren tussen integriteit en kassucces. Hij heeft zijn karretje heel slim aan dat van Ryan Coogler gehangen, die na Fruitvale Station zowel de eerste Creed als Black Panther regisseerde. En hoeven we hier nog aan te stippen dat zowel Will Smith (Ali) als Denzel Washington (The Hurricane) een deel van hun faam aan een ouderwets meeslepend boksdrama te danken hebben?

Tijdens het voornoemde interview in GQ kleefde Jordan zijn kauwgum onder aan het restauranttafeltje nadat de ober hem – al dan niet vanwege zijn huidskleur – had laten wachten. Hij sprak journalist Chris Heath consequent aan als ‘bro’, ontvouwde vol branie zijn carrièreplan en liet een paar niet erg vrouwvriendelijke uitlatingen vastleggen voor het nageslacht. Hij verontschuldigde zich achteraf in een open brief, maar het zijn dingen die hem anno 2018 niet meer zullen overkomen. De hoofdrolspeler van Creed II heeft meer mediatraining gekregen dan de verzamelde Wetstraat en vertelt met een glimlach die niet voor die van Cary Grant moet onderdoen alleen nog wat het journaille wil horen. Allemaal part of the plan.

Niet beter dan Kanye

Michael B. Jordan is een fenomeen en in een periode dat een film nog maar zelden zomaar een film is, groeit hij stilaan uit tot een icoon. Maar is hij ook een fenomenale acteur? Sommigen vinden van niet. Terwijl critici hem vaak de hemel in prijzen, wordt zijn talent op Twitter en elders online al eens in twijfel getrokken. Over zijn rol als schurk in Black Panther schreef iemand op een discussieforum van Reddit: ‘Killmonger zou even goed geweest zijn als ze Kanye in de rol gecast hadden.’ Dat is niet lief. In Adonis Creed zien wij nochtans een geloofwaardig getormenteerde jonge bokser, en in zijn vertolker een nog altijd maar 31-jarige acteur die het in zich heeft om tot een gewaardeerde Hollywoodster uit te groeien – geen karakteracteur, maar een man die zalen doet vollopen. De Will Smith van Bad Boys was per slot van rekening ook nog niet de Will Smith van Ali.

De ultieme graadmeter voor Hollywoodsucces zijn nog altijd de Oscars, en onze kop eraf als een beeldje op de schouw niet de volgende stap in het plan-Jordan is. Het biografische drama Just Mercy (2020), waarin hij de Afro-Amerikaanse advocaat Bryan Stevenson speelt, is het soort werk dat precies op maat van de Academy gesneden lijkt. En op maat van Michael B. Jordan zelf: een beetje activisme, een beetje mainstream-Hollywood. Van ons mag hij er eentje winnen.