Rapper Veence Hanao werd vier jaar geleden bijna doof, nu is hij de hitmaker van Angèle

Hij schreef met Angèle La loi de Murphy en Je veux tes yeux. Hij stond vijf jaren geleden zélf op de rand van de doorbraak. Tot hij plots niets meer hoorde. Dankzij Le Motel en speciale oorplugs staat hij binnenkort weer in de AB.

We hebben afgesproken in het iconische Café Belga, aan het Flageyplein in Elsene. ‘Als het daar te luid wordt, kunnen we nog altijd verkassen’, had Veence Hanao (35) gezegd. Attent, denk je dan, dat een geïnterviewde rekening houdt met het bandopnemertje van de journalist. Maar rumoerige plekken zijn in de eerste plaats voor hemzelf te mijden.

‘Ik ben aan één kant voor 75 procent doof’, legt hij uit wanneer we ons aan een tafeltje achter in de bar installeren. ‘Ik heb ook last van tinitus en hyperacusis – overgevoeligheid voor geluiden. Een druk café is voor mij de hel. Ik ga nog zelden naar concerten en wanneer ik zelf moet optreden, draag ik speciale oorplugs die me toelaten het geluid te regelen. Het gevolg is wel dat ik dan niets van het publiek hoor.’

In de zomer van 2014 begon de ellende: de ochtend na een concert op Couleur Café bleek Veence Hanao plots doof. Hij herstelde gedeeltelijk, maar de schade bleef groot. Hij trok zich terug in de anonimiteit, net op het moment dat hij met zijn tweede album Loweina Laurae (2013) voor de grote doorbraak stond. Met zijn kunstige, jazzy poésie urbaine werd Hanao bestempeld als een soort Gainsbourg van de Franstalige hiphop. ‘Drie jaar lang deed ik weinig anders dan dokters raadplegen, oplossingen zoeken, filosoferen en gedeprimeerd rondlopen. Van muziek maken was geen sprake. Wel volgde ik opleidingen videotechniek en labelmanagement, in de hoop een nieuwe richting te vinden. Dankzij mijn artiestenstatuut had ik ondertussen toch een basisinkomen. Ik heb mijn probleem leren aanvaarden, maar ik blijf het onrechtvaardig vinden – dat gevoel zal nooit weggaan.’

Midden 2017 kwam een einde aan die donkere periode. Nicolas Renard, zijn vroegere manager, stelde Hanao voor aan een jong Instagramfenomeen met muzikale ambities: Angèle. Samen schreven ze La loi de Murphy en Je veux tes yeux. Hanao: ‘Ze wilde vertrouwd raken met songschrijven in het Frans – aanvankelijk had ze het in het Engels geprobeerd. Ik kon haar niet alleen tekstueel maar ook muzikaal advies geven. Ik pas arrangementen aan zodat ze bij het ritme van woorden aansluiten, net het omgekeerde van hoe veel muzikanten werken.’

Diezelfde zomer dropte producer Le Motel, bekend van zijn werk met Roméo Elvis, ruwe versies van enkele van zijn nieuwe tracks in Hanao’s mailbox. ‘Eigenlijk was dat plagerig bedoeld. Ze deden hem denken aan mijn vroegere songs. Maar nog diezelfde nacht ben ik er teksten bij beginnen te schrijven.’

Het resultaat daarvan is Bodie, Hanao’s nieuwe album, dat in april van dit jaar verscheen. Muzikaal iets minder frivool als zijn eerdere werk, maar door de sfeervolle klanktapijten van Le Motel en Hanao’s kenmerkende poëtische flow een zeer hedendaagse plaat vol rake observaties uit de straten van Brussel. La jungle, Asphalte, Parking: stedelijke tristesse klonk nog nooit zo melodieus.

***

Insiders beschouwen Hanao als een van de peetvaders van de bloeiende Brusselse hiphop. Ze zijn blij dat hij terug is. Zelf relativeert hij dat: ‘Roméo Elvis en JeanJass ken ik goed en ik heb respect voor wat ze doen, maar ik beschouw mezelf toch eerder als een buitenstaander in die scene. De stroming die nu zo succesvol is, focust op humor en invloeden uit de trap. Ik behoor tot een alternatiever segment. Vroeger werd ik geïnspireerd door de Franse rap van de jaren negentig – genre IAM, Booba, Lunatic, X-Men… – maar gaandeweg werd mijn toon zachter en raakte ik onder invloed van Amerikaanse rappers en producers als J Dilla, Madlib en recenter Jonwayne, complexere dingen dan de mainstreamrap. Ik begrijp dat er ruimte moet zijn voor lichtheid en ontspanning, maar er loopt zoveel mis in onze maatschappij – sociaal, politiek, ecologisch… – dat ik er niet in slaag om daar níét over te schrijven. Vaak wordt dat als pessimisme bestempeld, ça m’énerve. Ik vind het net getuigen van positivisme om de strijd aan te binden met wat er misloopt.’

De bron van veel onheil: het doorgeslagen kapitalisme. ‘De naam van het album verwijst daarnaar. Bodie was een dorpje in de Californische Sierra Nevada dat door de goudkoorts uit zijn voegen begon te barsten, met banken, saloons en winkels. De criminaliteit begon er even welig te tieren, en uiteindelijk, in amper tien jaar tijd, vervelde het tot een spookstad. Dat is wat het kapitalisme momenteel op wereldschaal aan het doen is. Ik las wetenschappelijke werken van onder meer Pablo Servigne, die uitlegt hoe we door onze voortdurende drang naar expansie op een implosie afstevenen. Verschillende symptomen daarvan zijn nu al zichtbaar.’

Zijn treffende beschrijvingen van het stedelijke leven haalt Hanao dan weer uit nachtelijke wandelingen door Brussel. ‘Al wandelend kun je zoveel opvangen: beelden, geluiden, gesprekken. Mijn teksten zijn steeds een mix van fictie en realiteit. Zo komt La jungle voort uit een gesprek met mijn psychologe. Ik ben iemand die gebukt gaat onder stress en angst, zij legde me uit dat die houding eigenlijk normaal is. Angst stelde de primitieve mens in staat om te overleven. Toen zei ze: “La joie, ça sert à rien dans la jungle.” Dat zinnetje werd de basis van het nummer.’

***

Hij kijkt naar buiten, de avond valt. Café Belga stroomt vol en wordt rumoerig. Tijd om te vertrekken. Hanao bedankt ons voor de interesse in zijn muziek en geeft ons bij het naar buiten gaan nog één goede raad mee: ‘Draag zorg voor je gehoor.’