Ze danst wel (weer) met zichzelf

Je hebt er die hun verdriet aan de toog of op de yogamat hopen achter te laten en zij die dat onder een stroboscoop in Ibiza proberen. Uiteraard koos Robyn opnieuw optie twee.

Na het Body Talk-tweeluik uit 2010 deed de Zweedse electropopprinses het al rustiger aan. Maar toen het vier jaar geleden uit raakte met regisseur Max Vitali – tijdelijk, zou blijken – en haar compagnon de route, producer Christian Falk, overleed, wist ze niet meer van welk hout pijlen te maken.

Uiteindelijk was het, zoals altijd, de muziek die haar uit het slop trok. Niet verwonderlijk voor een zangeres die in gulden popnummers zoals With Every Heartbeat, Indestructible of Dancing On My Own tristesse met vervoering kruist.

Niettemin klinkt Honey niet meer als de Robyn van acht jaar geleden. Ja, de herkenbare syntharpeggio’s van opener Missing U zijn een aha-ervaring, maar het nummer geeft ook geen aanleiding om een confettikanon in stelling te brengen. Die bedaardere, in zichzelf gekeerde ambiance neemt vervolgens nummer na nummer toe. ‘ Where to go/ The streets are so cold‘, treurt Robyn in het smachtende Human Being, dat The xx met Lykke Li combineert. Helaas: eenzaam flikkerend neonlicht geeft weinig warmte af.

Van alle muziek die Robyn er doorheen heeft gesleept – disco, samba, artpop, minimal techno – heeft vooral die laatste zijn stempel gedrukt. De Scandinavische laat eurodisco en electropop bedaard druppelen, terwijl ze vroeger het bad had laten vollopen. Wurmt zich een vierkwartsbeat naar voren, dan doet die veeleer denken aan een – wat dacht u – vereenvoudigde hartslag dan aan een dwingende dreun. Baby Forgive Me is het mooiste voorbeeld.

Ook een allusie op muziek als uithuilschouder is Send to Robin Immediately (ja, met ‘i’, haar echte voornaam): dat was de aansporing die medeproducer Adam Bainbridge van Kindness kreeg toen Robyn hoorde hoe hij een van haar lievelingsnummers – French Kiss van Lil Louis – zo kundig in een van zijn nieuwe tracks had gesampled.

Met Between the Lines (een onnodige like voor Crystal Waters’ househit Gypsy Woman) en vooral de Balearische waas Beach 2K20 dwarrelt Robyn weg naar de dansvloer, waar net een rookmachine vrij spel heeft gekregen. Een kleine tien minuten lang wordt de plaat een silhouet. Om met afsluiter Ever Again (als in: ‘Never gonna be broken-hearted ever again’) alsnog iets van emotionele waarde weg te schenken.

Alweer een ‘ik dans wel met mezelf’-plaat van Robyn. Maar dan eentje voor keuken en huiskamer.