Neverworld Wake

Eerste zin Ik had ruim een jaar geen contact meer gehad met Whitley Lansing, of met een van mijn andere vrienden.

Carpe noctem. Zo lokt Whitley haar oude vriendin Beatrice mee naar een reünieweekendje in een opulent landhuis. De barkast zit afgeladen vol, de wijnkelder ook, de ouders zijn op vakantie en het is tijd dat Beatrice nog eens buitenkomt, want na de dood van haar vriend Jim moeten de vijf vrienden elkaars wonden helen. Alleen is er die bizarre storm, een Jaguar raakt van de weg af en na een warrige nacht krijgen ze bezoek van een griezelige man die beweert dat ze allemaal ten dode zijn opgeschreven. Gevangen in een vagevuur moet het vijftal tot een beslissing komen: wie van hen mag de crash overleven? Hilariteit alom, tot blijkt dat ze de dag – een wake genoemd – telkens opnieuw beleven, tot in de eeuwigheid, tenzij ze een unaniem oordeel bereiken.

De Amerikaanse Marisha Pessl, auteur van de bestseller Calamiteitenleervoor gevorderden, brouwt hier haar eigen donkere versie van Groundhog Day en vermengt die met een klassieke thriller – de dood van Jim zal de sleutel blijken om de repetitieve cyclus te doorbreken. Daarbij richt ze zich tot de populaire young adult-niche, zij het zonder de gelaagdheid uit het oog te verliezen. De speltheorie komt aan bod, net als de drugsproblematiek, en de vertelster heet natuurlijk niet zomaar Beatrice – Dante’s inferno is nooit veraf.

Niet zo grimmig en ingenieus als Nachtfilm, Pessls boek over de obscure wereld van snuffmovies, maar er zal ongetwijfeld een regisseur te vinden zijn die popcorn ziet in deze literaire looping.