Karine Claassen in haar eerste grote docureeks ‘Afscheid’: ‘Mijn programma is geen aftakel-tv’

© © VRT

Karine Claassen, die u kent van haar reportages in De afspraak en van Dwars door Amerika, werd vorig jaar tijdens de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren uitgeroepen tot rijzende ster. Afscheid wordt haar vuurdoop.

Woensdag 25/4, 21.30, Eén

Nu ja, doop. Haar eerste grote docureeks voor Eén heeft meer te maken met de laatste sacramenten: in Afscheid volgt Claassen vijf jonge mensen die weldra zullen sterven. ‘”Waarom ben je als 28-jarige zo bezig met de dood?” hoor ik weleens. Waarom niet, eigenlijk? Niets is menselijker dan de dood. En zo’n pure, integere en directe gesprekken als die in Afscheid heb ik nog nooit mogen voeren.’

Het leven is onzeker, de dood is dat allerminst. ‘Tegelijkertijd lijkt niemand zich zijn einde te willen of kunnen voorstellen, laat staan erover praten met zijn vrienden.’

Afscheid moet daar verandering in brengen.

Karine Claassen: Doodgaan is klote, dat staat wél vast. Daarom is mijn programma geen aftakel-tv. Het draait om mensen die hun levenseinde in eigen handen nemen, ook al wordt dat soms geregisseerd door pakweg een terminale ziekte. Het is niet zo simpel om te sterven op een manier die je zelf waardig vindt. De mensen die ik gevolgd heb, zijn bijzonder strijdvaardig. De ene lacht stoer en maakt zichzelf wijs dat hij niet zal sterven, een ander knokt voor euthanasie en dan zijn er nog mensen die de tijd die hun nog rest volledig investeren in hun kinderen of muziek. Dat is confronterend, maar het inspireert evenzeer.

Het draait om mensen die hun levenseinde in eigen handen nemen, ook al wordt dat soms geregisseerd door pakweg een terminale ziekte

In Dwars door Amerika zagen we dat je begaan bent met je onderwerp. Afscheid nemen van het leven is allicht ook geen thema dat je zomaar kunt loslaten.

Claassen: De vijf mensen die we in Afscheid volgen hebben me toegelaten in het intiemste stadium van hun leven. Dat zal ik nooit vergeten. Ik zit erbij wanneer Karine, die aan een motorongeval een hersenletsel overhield en ondraaglijk psychisch lijdt, haar goedkeuring voor euthanasie krijgt, na een procedure van anderhalf jaar. Ik zit aan tafel met Suzy, terwijl die haar euthanasiepaperassen in orde brengt. Ze heeft een terminale kanker. Nadat ze van haar dokter te horen heeft gekregen dat ze niet lang meer zal leven, heeft ze ervoor gekozen haar einde in eigen handen te nemen. Haar man heeft het daar duidelijk moeilijk mee, maar je ziet hoe ze samen enorm evolueren. Annick, een veertigjarige advocate, legt aan haar kinderen van negen en elf uit dat ze binnenkort aan borstkanker zal sterven. Later schrijft ze verjaardagskaarten voor haar kinderen, een voor elk jaar waarin ze er niet meer is. Onwezenlijk. Haar zoontje heeft de eerste van die kaarten trouwens zopas ontvangen.

Hoe reageerde hij op de nakende dood van zijn moeder?

Claassen: Hij gaat er verrassend kalm en bewust mee om. Hij vraagt zijn mama bijvoorbeeld of hij erbij mag zijn als ze sterft. Tegelijkertijd stapt hij naar een kinderpsycholoog. Met hem en zijn zus heb ik de meest volwassen gesprekken van de reeks gevoerd. Ik heb waanzinnig veel van hen geleerd. In Afscheid spreek ik ook een man die ongeveer hetzelfde meemaakt als mijn vader, die onlangs is overleden. Die gesprekken hebben mij de ogen geopend. Eerst was ik wel bang. Ik ben iemand die mensen een stem wil geven, iemand die op dingen afloopt die anderen mijden, maar dit zou misschien zelfs voor mij te confronterend worden, dacht ik. Ik heb doorgezet, en uiteindelijk heeft het een heel warm verhaal opgeleverd. Ik heb in een deuk gelegen. Ik heb geweend. En ik heb me buitengewoon levenslustig gevoeld.

Afscheid

Woensdag 25/4, 21.30, Eén

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content