Deze indiefolkzangeres bezingt de chaos in het Amerika van na de verkiezingen

In een fruitkorf waarin al weinig rottigheid lag, heeft Laura Veirs zonet het fris in zijn schil zittende The Lookout gedeponeerd.

U moet ons maar pardonneren dat we terstond naar het plattelandsleven verwijzen wanneer de naam Laura Veirs valt. Beluister haar beste platen – en dan denken we voornamelijk aan de trilogie Carbon Glacier (2004), Year of Meteors (2005) en Saltbreakers (2007) – en u spaart een dagtocht in de woeste natuur uit. Ook op The Lookout fungeren alleen al de songtitels als fascinerende vergezichten: Seven Falls, Margaret Sands, The Meadow of The Canyon, helemaal tot aan Mountains of the Moon.

Met haar ragfijne melodieën blijft Veirs meestal in de herderlijke sfeer, en behalve een hoogpolig elektronisch tapijtje in Everybody Needs You blijft ook de stilistische omkadering tamelijk rustiek, met akoestische indiefolk, softpop en een zweem country. Bescheiden, maar daarom niet minder substantieel.

Dat slaat ook op de filosofische connotaties die ze aan al dat natuurschoon verbindt. ‘When it grows darkest/ The stars come out’: geen poëtisch hoogstandje, wél een geschikte pars pro toto – voor de menselijke kwetsbaarheid en het vermogen om hoop te putten uit omstandigheden die niet willen meewerken – waarrond Veirs de liedjes op The Lookout heeft geschreven.

Die omstandigheden waren, en zijn, voor Laura Veirs ‘de chaos in het Amerika van na de verkiezingen’ en ‘het heikele koordlopen tussen artiest zijn en jonge kinderen opvoeden’. Echo’s van kwekkend grut vallen enkele keren te horen, letterlijk en figuurlijk. In Everybody Needs You hangt het aan moeders mouw, in Lightning Rod zingt het vrolijk mee over hoe zalig het is je beschermd te weten, door een bliksemafleider of die andere uitkijkende factor waaraan de plaat haar titel dankt.

De sóng The Lookout heeft Veirs geschreven voor haar man en vaste producer, Tucker Martine. Misschien niet zo’n heel bekend heerschap, maar met zijn typische esthetiek – aards én ruimtelijk – is hij al klankbepalend geweest voor The Decemberists, My Morning Jacket, Beth Orton, Karl Blau (die hier ook meespeelt) en First Aid Kit.

Nog de dienstmededeling dat Sufjan Stevens een stukje meezingt in Watch Fire, en Jim James hetzelfde doet in Margaret Sands, en ú kunt weer een blozend plaatje gaan plukken.