The Death of Stalin

Jozef Stalin heeft miljoenen hongerdoden op zijn geweten, liet zijn tegenstanders executeren en installeerde een ongezien angstklimaat. Zelfs al is hij al 65 jaar dood, grappig is dat niet. Toch lig je meer dan eens in een deuk met deze aan de Sovjettiran opgehangen satire. Grappen getuigen van een groot geloof in Marx (de Brothers, niet Karl). Er is gretig gegraaid in de grabbelton van ongeloofwaardige feiten en van de pot gerukte anekdotes. Bovendien is de titel géén grap. Stalin sterft, in het begin van de film, waarna een hevige machtsstrijd losbarst tussen zijn voormalige getrouwen. Ronduit chaotisch is de mix van Engelse en Amerikaanse accenten (gelukkig zonder Russische tongval) én van acteerstijlen. Steve Buscemi speelt Nikita Chroesjtsjov alsof hij op de set van Boardwalk Empire staat, Michael Palin speelt Molotov zoals in de tijd van Monty Python en de hele ensemblecast wordt naar huis gespeeld door de onbekende Simon Russell Beale, die gestalte geeft aan de sardonische Lavrenti Beria. Gek genoeg werkt die zotte combinatie wel. Het venijn zit niet in de staart, maar in het onverdraaglijke feit dat zo weinig verzonnen is. Is dit nu een ontzettend wrede komedie of een hilarische, groteske tragedie? Het eerste, maar aan het getwijfel dankt de satire haar spankracht.